Korku, ekonomik durgunluktan etkilenmeyen, iyi bir hafta sonu açılışını garantileyen ve patlamış mısır sattıran heyecan ve titreme kombinasyonlarıyla Cuma gecelerinin vazgeçilmezlerinden biri olmaya devam ediyor.
Bu yıl izlediğimiz en iyi 10 korku filmi için seçtiklerimiz, kaiju efsanelerinin yeniden canlandırılmasından folk-korku kabuslarına, auteur güdümlü kıyamet filmlerinden korku festivallerine kadar uzanıyor. İşte 2023 yılının en iyi 10 korku filmi.
10 Knock at the Cabin
M. Night Shyamalan’ın kıyamet alt türüne yaptığı bu kasvetli giriş, yönetmenin karakterinin biraz dışında gibi görünüyor; her zamanki gişe rekortmeni filmlerinden kesinlikle daha sert bir kokusu var. Ama aynı zamanda bir korku film yapımcısı olarak yeteneklerini son derece iyi bir şekilde kullanıyor.
Kendisinden önceki pek çok korku filmi gibi, bu ev istilası-ilahi müdahaleyle buluşan gerilim filmi de ormandaki bir kulübede başlıyor ve bu ortamda hem daralmanın hem de genişlemenin yollarını buluyor. Paul Tremblay’in kaynak romanının hayranları için filmin nerede bittiği biraz heyecan yaratsa da, yönetmenin ne yaptığını çok iyi bildiği hissine kapılıyorsunuz. Dave Bautista’nın iri yarı, dindar sıradan adamı ise korku filmlerinin fanatik psikopatlar serisine harika bir katkı sağlıyor.
9 Godzilla Minus One
Toho Stüdyoları’nın Godzilla filmleri, 60’ların kamplı fantezilerinden 2016’nın Shin Godzilla‘sının kaiju prosedürüne kadar uzandı; her şeyi başlatan ikonik 1954 filminde çok yaygın olan korku unsuru genellikle gömüldü ya da daha aksiyon odaklı set bölümleri için bir kenara itildi.
Ancak Japon yapım şirketinin seriye yaptığı son ekleme, devasa bir canavarın bir metropolü kasıp kavurmasını izlemenin verdiği o ilkel zevki geri getirirken, suçluluk, pişmanlık, savaş ve kederle ilgili bir hikayeye de yer veriyor. Gerçekten de, pullu, radyoaktif dostumuzun 1945 dolaylarında askerlerden oluşan bir adaya saldırarak yaptığı giriş, öfkeli, aç bir sürüngenin dehşet verici doğasını ortaya koyan Jurassic Park tarzı bir kıyım. Bu katliama tanık olan eski bir kamikaze pilotu (Ryunosuke Kamiki) Godzilla’nın sevdiği kadının (Minami Hamabe) çalıştığı şehri yok edişini izlediğinde, pek de neşeli olmayan yeşil devin “Canavarlar Kralı” tacını gerçekten geri aldığını hissediyorsunuz.
8 Huesera: The Bone Woman
Film yapımcısı Michelle Garza Cervera’nın ilk uzun metrajlı filmi, hamilelik ile vücut korkusu arasında bağlantı kuran ilk film değil, ancak son zamanlarda bu kavramı en rahatsız edici şekilde ele alan filmlerden biri olduğu kesin. Özellikle de gıcırdayan, çatırdayan kemiklerin sesi size kara tahtaya çakılmış çivi gibi geliyorsa.
Valeria (Natalia Solián) adlı genç bir kadın anne olma konusunda hem heyecanlı hem de endişelidir. Derken, çift eklemli örümcekler gibi kıvrılabilen ve kendisini takip ediyormuş gibi görünen yüzü olmayan kadın imgeleri görmeye başlar. Brujas ‘a danışılır ve bebek doğduktan sonra endişesinin bu tezahürlerinin ortadan kalkabileceği fikri ortaya atılır. Ama durum öyle değildir. Cervera’nın doğaüstü unsurları yavaş yavaş oyuna dahil etme yöntemi, bu türde bir geleceği olduğunu gösteriyor.
7 The Last Voyage of the Demeter
Dracula kitaplarınızı çıkarın ve doğrudan Bram Stoker’ın Doğu Avrupa’dan Londra’ya kader yolculuğunu detaylandıran bir kaptanın seyir defterini kopyaladığı Yedinci Bölüm’e gidin. Şimdi – çünkü neden vampir edebiyatı ile ilgili bir bilgi parçasını tam teşekküllü bir özelliğe dönüştürmeyelim? Romandaki bu kısa ara, tüm kan emici enchilada’ya dönüşüyor.
Neyse ki André Øvredal(The Autopsy of Jane Doe) bu görevi korku meraklıları için bir Master and Commander ‘a dönüştürmeye karar veriyor. 19. yüzyıl deniz yolculuğunun gerçekçi canlandırmaları, yarasaya benzeyen Dracula’nın sağda solda masumları avlamasıyla ekran süresini paylaşıyor.
6 El Conde
Tarih kitapları bize Augusto José Ramón Pinochet’nin 10 Aralık 2006’da öldüğünü söylüyor. Film yapımcısı Pablo Larrain kayıtları düzeltmek istiyor: Ülkesine kalıcı bir gölge düşüren Şili başkanı aslında ölmedi, o on yıllardır kırsal kesimde yaşayan, zenginliği ve blenderdan geçirilmiş kalp smoothie’leriyle geçinen bir vampir.
Bu kapkara siyasi hiciv, gerçek canavarlar olarak faşistlere dair son sözü söylüyor. Larraín’in, bir delinin yozlaşmış, güce aç iradesine boyun eğdirdiği ülkesinin başına gelenlerle başa çıkmaya çalışmasından bahsetmiyoruz bile. Post Mortem ‘in yönetmeninin bu fantastik öyküyü anlatmak için yüzyıllık Gotik korku filmlerini ve vampir efsanesini kullanma biçimi kesinlikle nefes kesici; Santiago’nun üzerinde süzülen, ay ışığında pelerini dalgalanırken kurbanlarını arayan diktatörün görüntüsü kadar aklımızdan çıkmayan çok az görüntü var.
5 Infinity Pool
Brandon Cronenberg’in gerçeküstü tatil köyü-korku filmi, uluslararası One-Percent topluluğunun suç işlediği, ancak suçu sonsuz sayıda klonun üstlendiği bir tatil yeri hayal ediyor… ve sonra işler gerçekten tuhaflaşıyor. Şu sıralar boğazımıza kadar zengin yeme hicivlerine batmış olabiliriz, ancak bu gerçeküstü gerilim filmi gerçekten tedirgin edici, halüsinatif yerlere giderek kendini farklılaştırıyor.
Orange Sunshine ile dozlanmış The White Lotus gibi. Alexander Skarsgard bir anda alfa ve beta erkek karakterleri arasında geçiş yapma becerisini gösterirken, Mia Goth da Pearl ‘den sonra şu anda tür filmlerinde çalışan en ilginç oyuncu olduğunu daha da güçlü bir şekilde kanıtlıyor.
4 Enys Men
The Shining ‘i İngiltere’nin güney kıyısındaki ücra bir adada hayal edin – Mark Jenkin’in muhteşem, tüyler ürpertici folk-korku eseri için yapabileceğimiz en iyi karşılaştırma bu olabilir. Gerçi bu tanım bile filmin hakkını tam olarak vermiyor, zira Cornishli yönetmen geçmiş yılların büyük gece yarısı filmi kabuslarının parçalanmış, uyuşturucu etkisindeki görünümünü yansıtıyor.
Bu, sadece “Gönüllü” (Mary Woodvine) olarak bilinen bir kadının yavaş yavaş aklını yitirmesinin ve pastoral sınırlarda izole olmanın en istikrarlı insanların bile akıl sağlığını nasıl kemirebileceğinin hikayesi olabilir. Ya da Eski, Tuhaf Britanya’nın mirasına ve manzaranın travma, trajedi, keder, şiddet ve masumiyetin kaybını nasıl emebileceğine değinen pagan bir hayalet hikayesi olabilir. Her iki durumda da, içkinize ilaç atılıp atılmadığını merak edeceksiniz.
3 No One Will Save You
Yerel bir dışlanmış (Kaitlyn Dever), küçük kasabasında şüpheli bir şeyler döndüğünden şüphelenmektedir. Örneğin, böcek gözlü uzaylıların istilası gibi. Görünüşe göre haksız değildir, sadece 51. Bölge’den gelenler tarafından saldırıya uğramaktan, artık ziyaretçilerin kontrolü altında olan komşuları tarafından kaçırılmaktan ya da daha fazla “inceleme” için ana gemiye çekilmekten kaçınması gerekmektedir.
Yazar-yönetmen Brian Duffield’in 1950’lerin “gökyüzünü izleyin!” arabalı filmlerini zekice güncellemesinin tek özelliği bu olsaydı, yine de etkileyici bir tarz egzersizi olurdu. Ama Duffield bunu neredeyse diyalogsuz bir çaba haline getirerek bir zorluk derecesi de eklemiş… ve sonuç, tür temelli gerilim ve serbest bırakmanın son yıllardaki en inanılmaz örneklerinden biri.
2 When Evil Lurks
Şişmiş, irin akıtan ve bedeninde henüz doğmamış şeytani bir ruh barındıran biriyle karşılaştığınızda o kişiyi öldürmemeniz gerektiğini hatırlatmak isterim. Taşıyıcının ölümü sadece kötülüğü çok daha güçlü ve bulaşabilir hale getirecektir. Arjantinli Demián Rugna’nın hem ele geçirme hem de salgın korku türlerini ustalıkla harmanladığı bu dehşet verici film, ağızları açık bırakan sürprizlerden biriydi. Bu film, kendinizi bir anda istemsizce ekrana doğru çığlık atarken bulacağınız 2023’ün sayılı korku filmlerinden biri.
1 Skinamarink
Kanadalı film yapımcısı Kyle Edward Ball’un perili ev masalına getirdiği tekil yorum, 15.000 dolarlık, ucuz bir prodüksiyonu küçük bir gişe sansasyonuna ve TikTok takıntısına dönüştürmekten başka bir şey yapmasaydı, yine de 2023’ün en hoş karşılanan yeraltı Külkedisi hikayesi olurdu. Ancak bu hayalet hikayesi, buluntu film korkusunun grenli görünümünü ve deneysel filmlerin kes-yapıştır kelime dağarcığını çarpıcı bir etkiyle uyarlıyor – hem Paranormal Activity hem de Maya Deren hayranlarının sevebileceği nadir bir tür filmi.
Dört yaşındaki bir çocuk (Lucas Paul) gece geç saatlerde kendini evinde tek başına bulur; annesi, babası ve ablası (Dali Rose Tetreault), dış dünyaya açılan kapı ve pencerelerin çoğu gibi birer birer ortadan kaybolur. Tavana yapıştırılmış oyuncak bebeklerin ve sandalyelerin tuhaf görüntüleri, bu yoldan kötü bir şeyin geldiğini düşündürüyor.
Uzun süredir terk edilme sorunu yaşayanlar, bu uyanık kâbusa dalmadan önce terapistlerini hızlı aramada tutmak isteyebilirler. Ancak Kanadalı yönetmenin çocukluğun serbest korku ve kaygılarını ustalıkla aktarma biçimini takdir etmek için travma hakkında ilk elden bilgi sahibi olmanıza gerek yok.
